Aloes Drzewiasty 4 -letni

Roślina 4- lata , wysokość rośliny 40- 60 cm,   doniczka 3l

        Aloes stał się w minionych latach prawdziwym przebojem. Nie bez powodu: sokowi tej rośliny można przypisać niezwykłe właściwości. Na całym świecie miliony ludzi zachwycają się niezwykłą siłą tej pustynnej rośliny. Pierwsze zapisy dotyczące soku aloesowego pochodzą sprzed ponad 6 tysięcy lat ze starożytnego Egiptu. Aloes był bardzo ceniony przez Kleopatrę w pielęgnacji skóry. Sok tej rośliny stał się już wtedy receptą na nieprzemijające piękno. Mniej więcej z tego samego okresu pochodzą zapisy o aloesie z chińskiego cesarstwa. W tym regionie sok z aloesu należał do najczęściej stosowanych lekarstw. Około I wieku naszej ery użycie aloesu rozpowszechniło się również w Europie. Preparat uzyskiwany po wysuszeniu soku z liści aloesu znany był w lecznictwie starożytnej Grecji i Macedonii. Rzymianie, wykorzystując doświadczenia Egipcjan, dołączali aloes - ku zdumieniu żołnierzy - do ich wojennego ekwipunku. Później aloes i wyciągi z jego liści stosowano zarówno w średniowieczu, jak i w czasach nowożytnych.

Do celów doraźnego użytku domowego obrywa się liście
wraz z obejmującymi łodygę pochwami, lecz nie ścina się nożem, i otrzymuje świeży liść aloesu – Folium Aloe recens. Surowiec powinien pochodzić z roślin co najmniej trzyletnich i przed dalszym użyciem być przechowywany w lodówce 10-15 dni.”

Zastosowanie:
Świeże liście aloesu lub sok służą do sporządzania wielu preparatów w postaci maści, płynu, iniekcji, syropu, wyciągu na winie, mazidła, przysypki i innych.
Stosuje się je: podskórnie, doustnie lub zewnętrznie w licznych schorzeniach, m.in. w nieżycie żołądka i
jelit, wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, wrzodzie żołądka i dwunastnicy (także z tendencją przejścia w stan rakowy), kurczach mięśni, nerwobólach, bólach stawów na tle reumatycznym, dychawicy oskrzelowej;
w postaci iniekcji i przemywań – w chorobach oczu, m.in. zapaleniu rogówki i spojówek, zmętnieniu rogówki, zmianach zwyrodnieniowych, stanach po przeszczepieniu rogówki;
zewnętrznie – przeciw oparzeniom, owrzodzeniom, pęknięciom skóry,
ukąszeniom przez zwierzęta i owady, wysypkom, odleżynom, świądowi i innym.”
Przetwory:
Wino aloesowe. Obrywa się kilka większych liści z roślin co najmniej trzyletnich, myje, osusza i przechowuje w lodówce 7-10 dni. Bierze się 50 dag liści, usuwa się z nich brzeżne kolce, kroi liście na kilkucentymetrowe kawałki, mieli w maszynce, dodaje do miazgi
1/21 czerwonego wina gronowego, miesza, dolewa 50 dag miodu i po starannym wymieszaniu pozostawia w zamkniętym naczyniu i w ciemności na 3-5 dni. Liście można także zmiksować.
Otrzymane wino cedzi się przez gęste sitko, rozlewa do butelek i przechowuje w lodówce.
Dawkowanie: w pierwszym tygodniu 3 razy dziennie po łyżeczce do herbaty, w następnych 3-4 tygodniach 3 razy dziennie po łyżce stołowej, w dalszych 3-4 tygodniach 3 razy dziennie po łyżeczce do herbaty, zawsze na godzinę przed jedzeniem. [Raczej polecam unikać czarnej herbaty, stosować np. owocową, zieloną lub inne]
Okres przyjmowania leku: 2-3 miesiące, po czym przerwa 1 -2 tygodnie i następny cykl.
Stosuje się to w wielu schorzeniach, zwłaszcza we wrzodzie żołądka i dwunastnicy oraz owrzodzeniu jelita grubego.
Napar aloesowy. Przygotowany jak poprzednio liść aloesu tnie się na drobne kawałki, wkłada do termosu, dodaje po łyżeczce liści szałwii i kwiatów nagietka (lub liści babki lancetowatej), zalewa 11/2 szklanki wody wrzącej, zakręca termos i pozostawia na godzinę. Napar stosuje się do płukania jamy ustnej i gardła, przemywania przewodów nosa, obmywania sromu i odbytu, tamponowania, okładów na wrzody i rany oraz do wlewań doodbytniczych w zapaleniu odbytnicy i odbytu.
Miód aloesowy: liście przygotowane jak poprzednio zmiażdżyć i na każde 100 g miazgi dodać 200 g miodu, po czym powoli ogrzewać do wrzenia, odstawić do następnego dnia, ponownie ogrzać do wrzenia, przecedzić przez gęste sitko do słoika i przechowywać w lodówce. Przyjmować rano na czczo oraz na godzinę przed obiadem po łyżeczce jako środek pobudzający apetyt, przeciwnieżytowy i ogólnie wzmacniający. Jest wskazany dla dzieci, młodzieży i osób w wieku podeszłym.
Biostymina (Herbapol) – ampułki; zawierają wodny wyciąg z liści aloesu, przygotowany według Piłatowa, opracowany przez prof. J. Muszyńskiego. Podaje się podskórnie: dorosłym 1ml (maksymalnie dziennie 3 ml), dzieciom do 5 lat 0,2-0,3 ml, starszym dzieciom0,5 ml. Okres leczenia: 30-50 iniekcji, po czym przerwa 3-5 tygodni. W astmie oskrzelowej lek przyjmuje się
przez 10-15 dni po 1-1,5 ml dziennie, następnie co drugi dzień. Przeciwwskazaniami są ciężkie schorzenia układu krążenia (np. nadciśnienie) i nerek oraz ciąża zaawansowana.
Wyciąg glicerynowy z aloesu: do 100 g liści przygotowanych jak poprzednio i pociętych na
kawałki wlać 100 ml wody, zmiksować, po czym dodać 150 ml gliceryny i nieco soku cytrynowego, ponownie miksować i pozostawić na 24 godz. Następnie oddzielić miazgę roślinną na
gęstym sitku, a płyn przelać do butelki i przechowywać w lodówce. Stosować jako środek kosmetyczny, również jako płyn po goleniu.”
Źródło:
Aleksander Ożarowski,Wacław Jaroniewski; „ROŚLINY LECZNICZE i ich praktyczne zastosowanie” ;Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych Warszawa 1987